Цяга да паэзіі заўсёды прысутнічала ў адукаваным грамадстве. Многія з нас спрабавалі пісаць вершы на розныя тэмы: прырода, каханне, Радзіма. У наш час мала каго здзівіш тым, што ты паэт. Гэта захапленне стала такім жа папулярным, як музыка і спорт. Але не кожны аўтар натхняецца багаццем роднай мовы. Рэдакцыя VSU Online прэзентуе ўсім неабыякавым да паэзіі і роднай мовы падборку вершаў студэнтаў ВДУ, напісаных на беларускай мове.

 

Канец лету

 

Гукаюць удалечы

Мае таемныя мары,

Вечар сціскае плечы

Прыгожымі робіць твары.

 

Я нібыта паветра,

Яблыкау пах прымаю,

Прыехала я на лета

І восені не чакаю.

 

Зрабілася сумнай, як снежань,

І сэрца ў грудзях сціскае,

Дзе таленту схована вежа,

Дзе вока фарбу шукае.

 

Робяцца цёмнымі рукі

І ногі ўсё больш мяшаюць,

Вабяць лясныя гукі ,

Але да сябе не прымаюц.

 

Зноў аднімаюцца ногі,

Нібыта яны мне чужыя,

Нібыта німа падлогі,

Сябры ўсе нерадныя.

 

А на сэрцы вялікая жальба,

Нават ён не зразумеў,

І з усякага краю ганьба,

Як чырвонага пеуня спеў.

 

Наталля Дагiль, ХГФ

 

***

Хочаш, я палічу ўсе зоркі, плянеты?

Скажу, што яны не маюць сэнсу без цябе?

 

Бо зараз мала хто позірк адводзіць —

Не, не ад самалётаў і неба —

А ад самога сябе.

 

І не трэба раскідвацца словамі,

Што «вечныя мы

І не загінуць сапраўднаму сэрцу».

 

Бо з самага пачатку ведаем,

Што нічога ад нас не застанецца.

 

Ад нас — нічога.

Ад пачуццяў — усё.

 

Успаміны не знікаюць.

Мы выкідваем іх праз акно.

 

Ты застанься, калі ласка, смелай.

І не губляй шчырасці і раўнавагі.

 

Хочаш, я палічу ўсе зоркі, плянеты?

Скажу, што дачыненне да іх маем?

 

Лiзавета Ежгурова, ФЛФ

 

***

Буду я хадзіць па свету,

Усё жыццё цябе шукаць,

Каб ты ведала,што гэта,

Я жыццё магу аддаць.

 

Каб ты ведала, што я ўжо,

Буду сны з табою сніць,

Ты, як бацькаўшчына наша,

Так і хочацца любіць.

 

І калі ў твае я вочы,

Пагляджу як у азёры,

Я як непаседа-хлопчык,

К табе хоча ,як на мора.

 

Цёплых слоў табе ў ранку,

Я хачу так расказаць,

Як матуля калыханкай,

Можа дзетак забаўляць.

 

Як у поле каласы,

Я ласкаю і мілую,

Тваё цела,валасы,

Як дзіця сваё шкадую.

 

Як дачку да цела,грудзяў,

Я цябе так прытулю,

Як каханыя ўсе людзі,

Кажуць цёплае: люблю.

 

І што больш немалаважна,

Ты — дзяўчына, беларуска,

І калі ты штосьці кажаш,

Я цалую твае вусны.

 

Марк Цыганкоў, ФЛФ

 

***

Рукі працягні да сонца,

Удыхні паветра ў грудзі:

Можна так стаяць бясконца,

Усміхаючыся людзям,

 

Але лепш накіравацца

Ў таямнічыя прасторы,

Каб даведацца, спаткацца

З доляй, з лёсам, шчасцем, горам,

 

Каб самому здагадацца,

Для чаго жывеш на свеце,

Каб спяваць, любіць, смяяцца,

Песціць краскі, слухаць вецер,

 

Яшчэ болей закахацца

Ў той куток, што сэрцу мілы,

І адчуць, як казытацца

За плячыма сталі крылы.

 

 Ірына Радзiхоўская, ФЛФ

 

***

Які цудоўны гэты свет

 

Люблю жыццё напоўненае цудам.

А дзе яно? Яно паўсюды.

Глядзі, як ручаек гуляе,

Нібыта з намі размаўляе.

А там, на бэзавай гамніцы

Сядзяць-калышацца сініцы,

На лузе конікі стракочуць,

З намі яны вітацца хочуць,

А ветрык зашумець баіцца:

Ні з кім не хоча ён сварыцца.

Там толькі з кветачкі на кветку,

Нектар збіраюць па палеткам.

Усе складаюць шчыра соты,

Складаная ў іх работа.

За ўсім за гэтым назіраю,

Я ціха песню напяваю.

Ніякі гэта не сакрэт,

Які цудоўны гэты свет!

 

Аліна Карпызіна, ФЛФ